Música

martes, 6 de diciembre de 2016

Porque lo queremos los dos, y lo sabes...

Eres tan sexy..
Dios mío, te juro que te comía a besos..
Y eso es lo que ronda mi cabeza cada vez que te veo. ¿Qué se le va a hacer? Eres jodidamente caliente..
Te veo apenas dos días a la semana, incluso hay semanas que ni eso, y aún así, cada vez que te miro y me sonríes, me dejas rogando por más.
Yo creo que no tienes ni idea de como me llamo, ni la edad que tengo, ni nada; pero sí estoy convencida de que te mueres por echarme un polvo, o los que surjan. Pero claro, eso no va a pasar a menos que nos dignemos a hablarnos, digo yo, y claro.. sería raro que me acercara a hablarte ¿no? Sí, rarísimo. Además, estoy segura que no te soltarías, por miedo, y que si lo hicieses, no dirías nada más que un simple: 'hola guapa'.
Y joder es que yo también lo tendría si estuviese en tu situación. Que una chica, con la que probablemente te llevas quince años, te provoque así y no puedas hacer nada por "el que dirán..". Yo también estaría que me tiraba de los pelos, te lo aseguro.
Pero para mí tampoco es fácil. Nunca sé si las cosas que haces o dices son indirectas o si simplemente estás haciendo el tonto, te prometo que eres como un enigma. No sé que hacer contigo.
Y claro, como nunca entiendo nada de ti, lo único que hago es intentar provocarte más pero "haciendome la tonta" como si no me diese cuenta de que estoy bailando más sensual de la cuenta, o que estoy cantando cierta parte caliente de la canción mientras te miro.. Cosas así. Tu juegas a hacerte el tonto sin quitarme ojo de encima; yo juego a hacerme la tonta sabiendo que nunca dejarás de prestarme atención.
Pero no podemos seguir así, ¿sabes? Esto es jugar sucio y ambos lo sabemos. Ah, ¿no me crees? Vaya, pues tu entrepierna dice lo contrario. ¿Vas a venirme con que "no no, es el pantalón, que me aprieta"? No creo que cuele, ya te lo digo.
Cada vez pones más canciones sensuales y bailes que me permitan provocarte más y se nota, corrijo, se te nota a ti, concretamente se te nota entre las piernas.
Y sinceramente cariño, es muy divertido.
¿Y sabes que? Estoy tan cansada de que me pongas a mil y no poder hacer nada.. Tengo decidido que me voy a arriesgar, un día de estos pienso lanzarme y a la mierda todo. O bien me darás el polvo de mi vida, o bien te harás el tonto. ¿Pero sabes qué? Que me da igual, porque si es la primera opción, tendré lo que quiero; y si es la segunda, no tardarás en venir tu a mí arrepentido por no haberte lanzado en su momento y, seguiré consiguiengo lo que tanto ansío.
Lo que ambos tanto ansiamos, por que lo queremos los dos.
Y lo sabes, nene.






sábado, 3 de diciembre de 2016

Que lástima..

Siento una impotencia ahora mismo..
Unas ganas de coger la puerta de mi casa y largarme..
Me lleváis de cabeza. ¿No podéis entender que no quiero ser lo que vosotros queréis que sea?
¿En serio es tan complicado de entender?
Pues... Lo siento, pero paso. Me he hartado de ser alguien que no soy. ¿Qué me gustan los videojuegos y no la medicina? ¿Qué me gusta el heavy y no la música que vosotros escucháis? ¿Qué me gusta ir de negro, con camisetas de heavy y con cadenas y no los vestiditos de niña buena? ¿Qué prefiero acostarme con el primero que me cruzo que mantener una relación de meses? Pues sí, me gustan esas cosas y estoy orgullosa de ello. Siento mucho que no sea la niña diez que vosotros esperabais, pero es así como soy.
Lleváis toda la puta vida jodiéndome con que no puedo estudiar bellas artes, que tengo que hacer derecho o medicina; y ahora he encontrado otra de mis pasiones, programar videojuegos y también os ponéis en contra.
¿Sabéis qué? Que os jodan, haré lo que quiera, con o sin vuestra ayuda.
Oh espera, se me olvidaba.. También me jodéis con que estoy como una puta foca. ¿Es qué no entendéis que con los complejos que yo sola me encuentro es suficiente? Pues no, parece que no lo entendéis. No, porque todos los días estáis con lo mismo, todos los días decís: "Joder deja de comer, te vas a poner como un tonel.", "Estás gorda, pesas más que yo; voy a llevarte a un nutricionista."
Y luego mi hermana me pregunta porque salgo corriendo a encerrarme en el baño después de cada comida.
¿Pero sabéis que es lo más gracioso? Que los putos médicos me dicen que estoy por debajo de mi peso, y que si sigo así acabaré anoréxica.
Que os jodan.
¿Porque tenéis que controlar siempre mi vida? ¿Es tan necesario saber que mierdas tengo en mi ordenador? ¿Es tan necesario saber quienes son todos mis putos amigos? ¿Es tan necesario un jodido interrogatorio cada vez que salgo o llego a casa? ¿Es necesario montar un escándalo cada vez que traigo algún chupetón en el cuello? ¿En serio es tan necesario?
Joder, hacéis un drama de todo.
Es gracioso porque lo único que hacéis es quejaros de lo mala que es vuestra hija, de lo vaga que es, de lo poco que se esfuerza, parece que solo encontráis lo malo de mí. Pero estoy convencida de que si supieseis lo que vivo en realidad, no serías como sois.
No tenéis ni idea de lo que me pasa.
¿Estoy enferma, sabéis? Y no os lo digo por miedo a defraudaros. ¿Soy bisexual, sabéis? Y estuve mucho tiempo enamorada de mi mejor amiga. ¿Me hicieron bullying, sabéis? No, parece que no lo sabías; al igual que nunca os habéis siquiera fijado en las cicatrices que tengo por todo el cuerpo, ni en porque corro al baño cada vez que como algo. Tampoco nunca os habéis dado cuenta que sufrí acoso sexual. Vaya, ¿la cosa se torna interesante, no? ¿Con esto sí me escucharías o seguiríais pasando de mi? La verdad, creo que harías como si me estuviéseis escuchando pero me ignorarías, como siempre.
Aún recuerdo todas esas noches que intenté acabar con mi vida, ¿suena melancólico, eh? ¿Suena a cliché adolescente de película mala, no? Pero es mucho más serio que eso.
He vivido demasiado para los escasos años que tengo.
Me gustaría volver a ser niña otra vez, pero sin insultos, ni acoso, ni abusos, ni nada. Tan solo una niña feliz, que disfrutaba la vida y que solo lloraba cuando su papá tenía que irse a dormir fuera un fin de semana por trabajo o cuando hacíais los dos un viaje de negocios y tenía que quedarme con mis hermanos.
Que lástima que esas épocas no se vayan a repetir nunca, y que lástima, que por lo que me alegre ahora, sea por lo mismo por lo que lloraba hace unos breves, nueve años.





domingo, 3 de julio de 2016

Camals mullats


"Cinc de la matinada, no esperava que acabarem pels carrers de ciutat vella, tu davant i jo darrere, València banyada, camals mullats, València banyada.

Pel carrer de cavallers dalt d’una bicicleta vella recorríem la distància i guardava l'equilibri fregan-te amb les galtes l'esquena, camals mullats, fregan-te l'esquena.

Carrer de la pau, parterre, glorieta, semàfor de jutjats, frenada en sec i els dos a terra somrius i et bese a la dreta, govern militar, hi ha un tio en metralleta que ens mira molt mal, ja saps que passa.

T'estime, t'estimo, t'estim.
T'estime, t'estimo, t'estim.
T'estime, t'estimo, t'estim.

Poetes de la nit que fan que parlen les parets a la València de Blanquita i Estellés, i hem fet música, mètrica, sàtira, per canviar els teus desitjos per matar els teus silencis. Finestres, balcons que no esperen benet a la València de la FAI i de Basset i a cada barri se sent rebombori, unim les nostres forces come together everybody. He retrobat l'espurna l'altra cara de la lluna amb els veïns del Cabanyal i les veïnes de portades de la bunda, l'espurna, l'altra cara de la lluna!
I obrirem una altra porta evidenciant la mentida.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo tinc en ment una València on els carrers son de plata.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo soc pacient i per això reiteraré fins que caiguen.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Ja hem obert totes les ments i els portons de les cases.

Murs de la metròpoli són de carbó, les línies del metro la nostra presó. Spray i les parets de colors, qui observa els mossos bon observador. A la city li es igual per on sorti el sol, sap que si aixeco el cap només hi veig pols. El barri somriu perquè no estem sols, parem els seus pals, exemples són molts. Però cadascú amb el seu entorn, xarxa d'afinitats dinamitant els ciments del món. Joventut i experiència referents potents des de Sants fins a València.

I obrirem una altra porta evidenciant la mentida.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo tinc en ment una València on els carrers son de plata.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo soc pacient i per això reiteraré fins que caiguen.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Ja hem obert totes les ments i els portons de les cases.

No hi ha tanta diferencia la ciutat té barrots de ferro. Barna, Sants, València porten les seves credencials. La Gossa Sorda:Pirats Sound Sistema!

Heu sentit l'olor a podrit, de traïció, bellesa morta i violència.. O es que algú a dit el nom de València? En l'aire, barreja de fem i salobre, i sota terra la mort, la mort al metro dels pobres.

I obrirem una altra porta evidenciant la mentida.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo tinc en ment una València on els carrers son de plata.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo soc pacient i per això reiteraré fins que caiguen.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Ja hem obert totes les ments i els portons de les cases.

I obrirem una altra porta evidenciant la mentida.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo tinc en ment una València on els carrers son de plata.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Jo soc pacient i per això reiteraré fins que caiguen.
T'estime, t'estimo, t'estim.
Ja hem obert totes les ments i els portons de les cases.  

Cinc de la matinada, no esperava que acabarem pels carrers de ciutat vella, camals mullats..."
Resultado de imagen de camals mullats












miércoles, 25 de mayo de 2016

Hace ya unas semanas...

Hace ya unas semanas que no se nada de ti.
Hace ya unas semanas que no me hablas, que prefieres hacerme "la ley del hielo" aunque estemos sentadas juntas, pupitre con pupitre.
Hace ya unas semanas que no se que es de tu vida, las cosas que te pasan, de quien te enamoras, con quien te peleas.. Hace ya, exactamente 17 días, que deje de ser tu mejor amiga.
Y aun no se porque.
Llevo más de una semana intentando decirte si tienes un minuto para hablar conmigo, pero tus contestaciones tan frías me hacen callarme y pensar "la próxima se lo pregunto, seguro", pero es que llevo así más de una semana.
Se que parezco un chico con el típico cliché de que no sabe que ha hecho mal con su novia, aunque yo no sea un chico, ni tu mi novia, pero el cliché si que es el mismo: no se que hice mal.
Y si, se que acabo de decir en el párrafo anterior que no se porque te has enfadado conmigo, pero siendo sincera.. creo que hay una vaga posibilidad de que si lo sepa, existe la posibilidad de que sea por él.
Hace casi dos meses empecé a salir con él, si, te lo reconozco, y si, tampoco te dije nada porque no sabía como coño ibas a reaccionar. No se si te pondrías contenta por mi, si te daría igual, si te pondrías celosa.. no lo sé.. Y ahora, de verdad te prometo que me arrepiento muchísimo de no habértelo dicho a ti la primera, porque ahora seguirías conmigo.
La única cosa que se me ocurre por la que puedas estar enfadada conmigo es esa, o bien enfadada porque no te lo haya contado y te hayas tenido que enterar por el resto; o bien, porque estés celosa.
Por dios, prefiero mil veces que sea la primera, porque te juro que si estás así conmigo porque él haya decidido enamorarse de esta gilipollas y no de una chica tan brillante como tu.. te prometo que le dejo.
Siempre prometimos que nadie nos separaría ¿recuerdas? Que seríamos amigas hasta cuando tuviésemos ochenta años y nos llamásemos a las tantas de la madrugada solo para contarnos cotilleos... Y que por nada del mundo se pondría entre nosotras un chico.
Pequeña, se que no tengo ningún derecho de decirte esto, pero.. no soportaría perderte. He vivido demasiado contigo como para que "el nuevo" que apenas lleva aquí cuatro meses, nos separe.
Eres de las personas más maravillosas que he conocido y pequeña.. me duele tanto estar lejos tuyo..
Sabes.. Hacía mucho que no entraba en tu blog, pensaba que ya ni escribías, pero hace un rato estaba tan triste y con tantas ganas de saber de ti, que la bombillita se me encendió y me pasé por tu blog.
¿Qué cual fue mi sorpresa? Que sí habías escrito cosas nuevas, y déjame decirte, que eran preciosas.
Todas tus entradas antiguas me destrozaban en dos al releerlas, sufrías tanto.. Pero hoy, al leer las dos nuevas entradas, y ver la alegría que desprendían cada uno de tus párrafos.. Te prometo que hacía días que no se me hacía una sonrisa tan grande en la cara.
A pesar de no estar contigo, me alegro de haber leído eso, para saber que estás bien y feliz.
Siento mucho todo esto que está pasando, siento mucho no haber sido valiente durante toda esta semana para decirte de hablar, lo siento tanto pequeña..
También se que mañana hablaremos, porque por fin hoy he tenido los ovarios de pedirte hablar, pero también se que como algo salga mal acabaré llorando como una imbécil.. Así que, por favor.. pido por favor, que arreglemos esto, que me perdones y que no me derrumbe como estoy haciéndolo ahora. Por favor que no salgan lágrimas.. Y mucho menos tuyas pequeña..
Estoy nerviosa ¿sabes? Parezco una quinceañera en su primera cita.. Y si hoy ya me tiemblan las manos desde que me has dicho que si hablarías conmigo.. imagínate cuando me mires y te pueda hablar...
Y oye, una cosa más y ya me voy.. Si mañana al final no me perdonas.. y nada sale bien.. quiero decirte, aunque sea por esta simple entrada de blog, que te quiero, que te quiero mucho, que eres muy importante para mi y.. que siempre serás mi "mariposa felís".
Con mucho cariño:
Speckled Monster











lunes, 7 de marzo de 2016

Dejaron de ser noches frías..



Ayer volví a verte. Llevabas tu sudadera negra de Jack and Jones y tus pantalones de deporte grises, esos que te hacen el culo tan sexy.
Ayer volví a verte. Ibas sonriéndoles a todas, guiñándoles el ojo a algunas, diciéndoles piropos a otras.
Ayer volví a verte...
Y tu ni me miraste.
¿Recuerdas las noches en tu cama? Esas noches bajo tus sábanas. Esas noches en las que me comías entera, en las que no quedaba lugar de mi piel que no hubiese sido probado por tu boca. Esas noches en las que follábamos hasta la madrugada.
Esas noches.. 
Pues bien, esas noches para mi ya no son nada.
Me acerco a ti con aire superior, tengo que dejarte ver que lo he superado, necesito hacerte creer que no sufrí después de que me dejases tirada.
Tirada después de aquel polvo rápido en el baño de tu casa.
Parece que ahora sí me miras, parece que ahora sí te fijas en mi, en mis curvas,  en como me muevo, y parece que te sorprendas de verme tan bien, o quizá te sorprendes por ver el chupetón que asoma por el cuello de mi camiseta.. Bueno, más te sorprenderías si vieses todos los que tengo debajo de ella, justo donde tu los dejabas antes, justo en el escote, en mis tetas y en mi clavícula..
Aun recuerdo lo que te gustaba morderme..
Me acerco a mis amigas y te doy la espalda. Tu cara de sorprendido hace que me sienta bien. ¿Nunca pensaste que fuese a volver después de haberme dejado hecha una mierda no? Pues aquí estoy, y quiero que sepas que vengo a comerme el mundo.
Y no solo el mundo..
Me doy cuenta de que me miras el culo, de que me miras el culo y te muerdes el labio justo como hacías al principio. Se que ahora mismo tienes unas ganas locas de follarme, pero nene, las cosas no son así.
Ahora todo ha cambiado.
Ahora ya no soy tuya.
Ahora soy yo la que lleva el control.
Recuerdo aquella noche como si fuese la primera. Recuerdo que pensé durante mucho tiempo el porqué me dejaste, y te juro que estuve muchas noches intentando comprender que era lo que tenía ella que no tuviese yo, aquella zorra por la que me dejaste.
Pero si te soy sincera.... Ahora mismo me da igual lo que sea que hayas hecho con esa zorra, ¿y sabes porque? Porque se que ahora es por mi por lo que la dejarías.

Y eso, no te lo pienso poner fácil.

Nada fácil pequeño.

Nada fácil.


jueves, 28 de enero de 2016

Porque cariño...

¿Siempre andas en mi cabeza sabes? No se que me hiciste, no se que me pasó cuando te vi, tan solo.. me dio fuerte por ti. 
Todo era un juego, o eso es lo que nos creíamos. Apareciste de la nada mirándome con descaro, susurrándome lo mucho que te ponía, diciéndome lo mucho que te gustaba verme bailar. 
Tu me provocabas, y luego yo te provocaba más. Y así seguimos. 
Pero las cosas así no van bien, porque nos pensábamos que era un juego, y nunca lo fue. 
Yo me estoy enamorando y eso no es bueno, porque cuando uno de los dos siente algo más que deseo, esto se acaba. Y yo no quiero que se acabe. 
Te gusta ponerme celosa, me he dado cuenta hace poco. ¿Qué cómo? Porque le miras el culo a otra y luego me miras a mi, como para asegurarte de que yo haya visto como hacías eso. ¿Será porque quieres seguir provocándome o porque ya te has cansado de mi? Aún no lo tengo del todo claro, pero creo que opto por la segunda opción. 
Es una mierda. 
Todo empezó como un juego de niños. Nos provocábamos, nos calentábamos, y ¿ahora? Ahora le miras el culo a otra. 
Entonces es cuando yo pienso, y empiezo a hacerme a la idea de que de aquí no va a salir nada más, de que tengo que olvidarme de todos los tonteos que tenemos,  de que tengo que olvidarme de provocarte, de que tengo que dejar de sentir deseo, de que tengo que olvidarme de amar.. Pero entonces, como si me leyeras la mente, apareces tu de nuevo, con tu sexy sonrisa y tus calientes labios y me vuelves a susurrar lo mucho que te pongo, y me vuelves a mirar como al principio de todo. Y entonces todo vuelve a empezar. 
Mi cabeza me dice que deje de hacerme ilusiones, que no va a pasar nada, que por mucho que la carne sea débil la edad nos limita mucho.. pero por otro lado.. ¿porque no arriesgarse? Yo no quiero llegar a vieja y pensar: "Que hubiese pasado si..." No, yo quiero hacerlo todo... Quiero.. Quiero que sea a mi a la que mires y no a otra, quiero que todo lo que me susurres pase, quiero que me agarres el culo cuando estemos entre tus sábanas de la misma forma que lo haces cuando me abrazas y nadie mira, quiero que dejes mi cuello lleno de tus besos, de tus marcas, quiero que sepan que soy tuya, igual que sabrán que tu eres mío, porque cariño, cuando me pruebes nunca más querrás siquiera mirarle el culo a otra.